Zasady obowiązujące w sporcie jeździeckim zawierają "Przepisy jeździeckie", opracowane i uzupełniane przez Polski Związek Jeździcki (PZJ) - instytucję powołaną do organizowania i koordynowania sportu jeździeckiego w Polsce. PZJ jest członkiem Mięzynarodowej Federacji Jeździeckiej (Federation Equestre Internationale), zrzeszającej organizacje jeździeckie państw całego świata.
W ostatnich sziesięcioleciach sport jeździecki bardzo zyskuje na popularności, np. w Niemczech ogranizuje się rocznie 3000 zawodów różnej rangi, a 60 000 ludzi uprawia go sportowo.
Konie przed zawodami muszą być badane weterynaryjnie i posiadać świadectwo zdrowia

Konkursy ujeżdżania- ideałem jest jak największe zespolenie jeźdźca i konia.
Celem szkolenia konia jest jego całkowite podporządkowanie sie woli jeźdźca. Przekazywane polecienia przy użyciu tzw. pomocy, powinny być dyskretne, aby postronny obserwator odnosił wrażenie, że koń wykonuje pracę z własnej woli.
Koń musi doskonale opanować wszystkie ruchy we wszystkich chodach, co jest oceniane przez zespół sędziowski, który za jakość wykonania poszczególnych elementów przypisuje określoną liczbę punktów.
W zależności od stopnia trudności i zaawansowania poziomu konkursy ujeżdżania dzielą się na poszczególne klasy: L-lekka, P-pośrednia, N-normalna, C-ciężka i CC-bardzo ciężka. Cały konkurs odbywa się na czworoboku o wymiarach 20 x 60 metrów, a jego czas jest objęty limitem.

Skoki przez przeszkody- pierwsze zawody w skokach przez przeszkody, porównywalne z dzisiejszymi, odbyły się w Dublinie w 1865 roku.
Rok później w Paryżu, gdzie konie oceniano i musiały skakać przez kilka przeszkód, bardzo zbliżonych do naturalnych. Następnie w Nowym Jorku w roku 1883 rozegrano konkurs skoków, który już miał realtywnie wysoki poziom. Sport ten zaczęł się szybko rozwijać od roku 1908, kiedy to po raz pierwszy zorganizowano zawody w skokach w Londynie z okazji corocznych, międzynarodowych pokazów koni.
Debiut konkursu, zwanego Pucharem Narodów, odbył się w 1910 roku. A w programie olimpijskim po raz pierwszy konkursy w skokach przez przeszkody rozegrano w 1912 roku w Sztokholmie, w konkurencjach: indywidualnej i drużynowej.
Konkurs musi odbywać się na obszarze ograniczonym szrankami, zwanym także parcourem, na którym są ustawione przeszkody pojedynczo lub w formie szeregów, podwójnych i potrójnych.
Można przyjąć, że w skokach przez przeszkody o wyniku w równej mierze decydują jeździec i koń.
Pod względem trudności konkursy skoków dzielą sie na klasy:

L-lekka (wysokość do 1 m, tempo 375m/minutę);
P-pośrednia (wysokość do 1,1 m, tempo od 350 do 375 m/minutę);
N-normalna (wysokość do 1,2 m, szerokość rowu z wodą 3,0 m, tempo 400 m/minutę);
C-ciężka (wysokość 1,3 m, szerokość rowu z wodą 3,5 m, tempo 400 m/minutę);
CC-bardzo ciężka (wysokość 1,4 m, tempo 400 m/minutę, szerokość rowu z wodą 4m)

Konkurs zwykły- o zwycięstwie decyduje najmniejsza liczna punktów karnych i najkrótszyc zas przejazdu. Za każdy błąd popełniony na przeszkodzie (stącenie) - 4 punkty karne. Za pierwszą odmowę skoku 4 punkty karne, druga odmowa skoku oraz upadek jeźdźca powodują eliminację z konkursu. Za przekroczenie normy czasu jest kara, za każdą sekundę 1 punkt karny.
Konkurs dokładności- zwycięża sie dzieki najmniejszej liczbie punktów karnych. Jeśli dwóch lub więcej jeźdźców uzyska ten sam wynik to odbywa się rozgrywka na mneijszej liczbie przeszkód, z tym, że mogą być one podwyższone, a o zwycięstwie decyduje wynik uzyskany według zasad rozgrywania konkursu zwykłego.
Konkurs szybkości- o zwycięstwie decyduje najkrótszy czas przejazdu trasy. Wszelkie błędy są przeliczane na sekundy karne, któe dodawane są do uzyskanego faktycznie czasu przejazdu, tym także, że dwa nieposłuszeństwa konia prowadzą do eliminacji.
Konkurs potęgi skoku- odbywa się na 6 do 8 przeszkodach. Jeśli dwóch lub więcej jeźdźców ma równą liczbę punktów, to trzeba przeprowadzić dodatkową rozgrywkę na mniejszej liczbie przeszkód (minimalnie dwóch), stopniowo podwyższanych

WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego)- konkurs ten swoją tradycją nawiązuje do prób wojskowych prowadzonych podczas szkolenia oficerów. Kawaleria także chciała mieć konie bardzo szybkie, wytrzymałe i dobrze ujeżdżone. W programie olimpijskim WKKW zadebiutowało w Sztokholmie w roku 1912.
WKKW stanowi wielostronny, kompleksowy sprawdzian dla konia i jeźdźca. Konie muszą się wykazać wszechstronnością posiadanych cech użytkowych, takich jak: posłuszeństwo, równowaga psychiczna, szybkość, wytrzymałość, a następnie jeszcze dostatecznymi uzdolnieniami skokowymi.
Konkurs ten trwa trzy dni.
W pierwszym dniu ma miejsce próba ujeżdżania na czworoboku.
W dniu drugim odbywa się próba wytrzymałościowa, składająca sie z następujących elementów:

bieg ścieżkami i drogami,
biega z przeszkodami z określonym limitem czasu,
bieg jak w punkcie pierwszym, lecz na dłuższym dystansie,
bieg na przełaj (cross) z określonym limitem szybkości.